Ι) Ισραήλ και Ελλάδα
Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και συγκεκριμένα η σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης είναι το θέμα των ημερών και όχι αδίκως. Εδώ και δύο χρόνια, το Ισραήλ έχει προχωρήσει σε μια στρατηγική “exterminator” στη Γάζα, με τη συστηματική στοχοποίηση χιλιάδων αμάχων, η οποία, σύμφωνα με διεθνείς παρατηρητές, μπορεί να χαρακτηριστεί ως γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Η αντιτρομοκρατική ρητορική που ακολουθείται για να δικαιολογήσει αυτές τις ενέργειες λειτουργεί ως ένα πολύ βολικό αφήγημα για την προώθηση ηγεμονικών γεωπολιτικών συμφερόντων. Η ελληνική εξωτερική πολιτική φαίνεται να τάσσεται με το Ισραήλ στο όνομα του εθνικού συμφέροντος. Εντούτοις, την ίδια στιγμή, δεν παρουσιάζει την ίδια δυναμική ως προς τις σχέσεις μας με την Τουρκία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με διαφορετικές μορφές. Όπως το 1944, ο Κόκκινος Στρατός, με την ανοχή των Συμμάχων, εξόντωσε άμαχο πληθυσμό στο Nemmersdorf στο όνομα του αντιφασισμού, έτσι και σήμερα, υπό την ανοχή και κάλυψη των νικητών του 1945, σκοτώνονται ή εκτοπίζονται χιλιάδες Παλαιστίνιοι.
Η αλήθεια πίσω από την επίπλαστη ελληνοϊσραηλινή φιλία δεν είναι άλλη από τη μαζική εισχώρηση οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων του Ισραήλ στην Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε πως η Παλαιστινιακή Αρχή στήριζε διαχρονικά τις ελληνικές θέσεις στο Αιγαίο και την Κύπρο, μέχρι που η ελληνική εξωτερική πολιτική ευθυγραμμίστηκε με το Ισραήλ (κυρίως μετά το 2010), αλλάζοντας τις ισορροπίες στην περιοχή. Το Ισραήλ, το οποίο όλοι οι “λατινοπουλολάγνοι” πατριώτες το θεωρούν στρατηγικό σύμμαχο, στην πραγματικότητα ουδέποτε έχει λάβει κάποια ξεκάθαρη θέση κατά της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, πέρα από κάποιες διάσπαρτες αντιτουρκικές ιαχές οι οποίες λειτουργούν ως επικοινωνιακό άλλοθι για τη δράση του στην περιοχή. Την ίδια στιγμή, υπό το προσωπείο της γεωστρατηγικής συνεργασίας αποκτά γη Ελλήνων στην Κύπρο χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη στο φλέγον θέμα της τουρκικής προκλητικότητας.
Ένα σημαντικό στοιχείο που ξεχνούν πολλοί ”σκληροί πατριώτες” και υποστηρικτές του Ισραήλ είναι ότι μέχρι το 2010, το Ισραήλ διατηρούσε κοινές αερογραμμές με την Τουρκία μέσω της βάσης στο Incirlik, και πως πολλοί Τούρκοι πιλότοι εκπαιδεύτηκαν από ισραηλινούς αεροπόρους. Ένας άλλος λόγος για τον οποίο το Ισραήλ επιδιώκει την παντοδυναμία του μέσω ημών (δηλαδή των χρήσιμων ηλιθίων), είναι η στρατηγική του επιδίωξη να μονοπωλήσει τον ενεργειακό διάδρομο φυσικού αερίου, ο οποίος διέρχεται μέσω Τουρκίας από το Αζερμπαϊτζάν προς αυτούς. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε το “δούναι και λαβείν”, δηλαδή τις πολύ στενές σχέσεις που διατηρεί το Ισραήλ με το φιλοτουρκικό Αζερμπαϊτζάν, τόσο στον ενεργειακό τομέα όσο και στον τομέα της αμυντικής τεχνολογίας, καθώς τα drones που χρησιμοποιήθηκαν κατά των Αρμενίων στο Αρτσάχ (Ναγκόρνο-Καραμπάχ) ήταν ισραηλινής κατασκευής.
Στο καθ’ημάς κομμάτι, τα πράγματα είναι παραπάνω από ξεκάθαρα για όποιον δεν έχει καταπιεί το καθεστωτικό χάπι. Μετά τα μνημόνια, πλήθος ακινήτων πέρασαν σε χέρια ξένων επενδυτικών κεφαλαίων (funds) τα οποία ήταν αμφιβόλου προελεύσεως. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, ιδιώτες και εταιρείες από διάφορες χώρες και κυρίως από το Ισραήλ απέκτησαν ελληνική γη, εκμεταλλευόμενοι την ένδεια του ελληνικού λαού. Η συμμαχία της Ελλάδας με το Ισραήλ βασίζεται σε καθαρά οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα και όχι σε μια αμοιβαία στήριξη σε κρίσιμα εθνικά ζητήματα. Στο τιμόνι της εξουσίας έχουμε μια “εξαρτημένη” πολιτική τάξη η οποία φαίνεται να λειτουργεί με γνώμονα τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας εγχώριας και μη. Το Ισραήλ γνωρίζει πως η Ελλάδα είναι ένας υποχωρητικός παράγοντας στην περιοχή, άρα μια πιθανή παραχώρηση της στην Τουρκία θα ωφελήσει και το ίδιο το Ισραήλ στο πλαίσιο ενός ευρύτερου ελέγχου της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Οι ”τουρκοφαγικές” τάχα και δήθεν δηλώσεις του Υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ αποτελούν απλές επικοινωνιακές κινήσεις χωρίς ουσιαστική στρατηγική.
ΙΙ) Η Σύγκρουση με το Ιράν
Το ιστορικό χρονικό της Ισλαμικής Επανάστασης ξεκινά από τα ισλαμομαρξιστικά κινήματα της δεκαετίας του ‘60 και του ‘70 στο Ιράν, που αντιτίθεται στο καθεστώς του Σάχη, ο οποίος είχε επιβληθεί με το πραξικόπημα του 1953 οργανωμένο από τη CIA και τη βρετανική ΜΙ6. Ο Σάχης ανήλθε στην εξουσία μετά την ανατροπή του εθνικιστή Μοσαντέκ και ο λόγος ήταν ξεκάθαρος. Ο Μοσαντέκ είχε ως προτεραιότητα την εθνικοποίηση της πετρελαϊκής βιομηχανίας του Ιράν, αφαιρώντας τον έλεγχο από τη βρετανικής ιδιοκτησίας Anglo-Iranian Oil Company (AIOC) ώστε να εδραιώσει την Ιρανική κυριαρχία επί των φυσικών πόρων της χώρας του. Αυτό χαλούσε τα σχέδια των Βρετανών που μέσω της AIOC αποκόμιζαν τεράστια κέρδη, ενώ το Ιράν λάμβανε ένα πολύ μικρό ποσοστό εσόδων. Το απολυταρχικό καθεστώς του Σάχη προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια στο Ιράν η οποία κορυφώθηκε με την Ιρανική Επανάσταση του 1979, κατά την οποία ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί ανέτρεψε τελικώς την κοσμική κυβέρνηση του Σάχη και οι Μουλάδες ανέλαβαν τα ηνία της εξουσίας. Σαφώς, και το πρόβλημα των ΗΠΑ δεν είναι η στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκ μέρους των Ιρανών προς τους πολίτες, αλλά το ότι το Ιράν, όπως επισημαίνουν μερικοί ερευνητές, είναι μία από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο του οποίου η κεντρική τράπεζα δεν είναι υπό τον έλεγχο συγκεκριμένων παγκόσμιων ελίτ. Επιπλέον, το Ιράν είναι χώρα παραγωγός πετρελαίου και με πυρηνικές δυνατότητες, συνεπώς είναι μια χώρα με σημαντική γεωστρατηγική θέση ισχύος στον Καύκασο και στην νοτιοανατολική Ασία και αποτελεί τροχοπέδη στα σχέδια των Αμερικανών αλλά και του στενού τους συμμάχου που λέγεται Ισραήλ.
Το Ιράν λοιπόν, ναι είναι θεοκρατικό. Αν στην Ανατολή επιθυμούν να διατηρούν τα παραδοσιακά τους στοιχεία, ας το κάνουν. Οφείλουμε ως παραδοσιοκράτες να εργαζόμαστε για τη συντήρηση της κοινωνικής συνοχής προκειμένου το δηλητήριο του νεωτερισμού να μην αλλοτριώνει συνειδήσεις. Άλλωστε, μια Μέση Ανατολή με σταθερές γεωπολιτικές ισορροπίες είναι ένας τίμιος εταίρος της Ευρώπης και όχι εχθρός της. Το ζητούμενο όμως, δεν είναι η θρησκεία, αλλά το πώς, με μια έντονη νεοσυντηρητική ρητορική, οι ΗΠΑ προσπαθούν να αποδυναμώσουν το τελευταίο ανεξάρτητο κράτος της Μέσης Ανατολής, το Ιράν, αφού πρώτα κατάφεραν να ανατρέψουν τον Καντάφι στη Λιβύη, τον Άσαντ στη Συρία και τον Σαντάμ στο Ιράκ.
ΙΙΙ) Η θέση των Ελλήνων Εθνικιστών
Ο εθνικιστικός χώρος στην Ελλάδα δεν υφίσταται πολιτικά και δεν εκπροσωπείται. Επιβεβαιώνεται αυτό που είχε τονίσει ο Ιταλός φιλόσοφος Gabriele Adinolfi, πως την απάντηση δεν θα την δώσουν τα κόμματα της (άκρα)Δεξιάς, αλλά οργανωμένες συλλογικότητες οι οποίες θα αγωνίζονται για κάτι συγκεκριμένο και πολιτικά αποστασιοποιημένο. Έτσι λοιπόν, ως Αυτόνομοι κατανοούμε πλήρως τόσο τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για πατρίδα όσο και του Ιράν για επιβίωση απέναντι στις ΗΠΑ, οι οποίες με τις πολιτικές τους από τον Ψυχρό Πόλεμο μέχρι σήμερα, το μόνο που κατάφεραν ήταν να προκαλέσουν αποσταθεροποίηση στον Τρίτο Κόσμο. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι οι χιλιάδες μετανάστες που καταφθάνουν στην Ευρώπη, να αμφισβητούν με την παρουσία τους το κλασικό παραδοσιακό και κυρίαρχο Εθνικό Κράτος.
Συνεπώς, η θέση των Εθνικιστών είναι ξεκάθαρη απέναντι σε κάθε κράτος που δεν θέλει τίποτε άλλο πέρα από την ηγεμονία και εκμετάλλευση της κάθε περιοχής, είτε μέσω στρατιωτικών επιχειρήσεων είτε με το προσωπείο του γεωστρατηγικού συμμάχου. Η μόνη μας επιδίωξη δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ισχυρή Ελλάδα σε μια Ευρώπη των Εθνών ως ενιαίο πολιτικό σύνολο.
