15 Νοεμβρίου 1983: Εννέα μόλις χρόνια μετά τη βίαιη Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Τουρκοκύπριος Ραούφ Ντενκτάς, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και κάθε έννοιας ηθικής, προβαίνει στην προκλητική και εγκληματική ανακήρυξη ανεξάρτητου κράτους με την ονομασία “Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου – ΤΔΒΚ”. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ κατακρίνει την κίνηση του Ντενκτάς καθώς αντιτίθεται τόσο στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας για την Κύπρο, όσο και στις συμφωνίες του 1977 και 1979 μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Στις 18 Νοεμβρίου, το Συμβούλιο του ΟΗΕ με το ψήφισμα 541/1983 καταδικάζει την μονομερή ενέργεια των Τουρκοκυπρίων ως νομικά άκυρη και καλεί τις χώρες μέλη του ΟΗΕ να μην προβούν στην αναγνώρισή του. Στις 11 Μαΐου του 1984, με το ψήφισμα 550/1984 καταδικάζεται και πάλι η ανακήρυξη του κρατικού μορφώματος.
Με μία αυθαίρετη απόφαση του Ντενκτάς, η Τουρκοκυπριακή μειονότητα του μόλις 18%, ξαφνικά βαφτίζεται “λαός” και διεκδικεί δικαιώματα που δεν της ανήκουν. Πάνω στα πτώματα των 1.619 αγνοουμένων, πάνω στα ερείπια των κατεχόμενων χωριών της μαρτυρικής Κύπρου μας, πάνω στις κραυγές των εκτοπισμένων, στήθηκε το θέατρο μιας δήθεν “ανεξαρτησίας”, που γεννήθηκε όχι μέσα από μια λαχτάρα για ελευθερία, αλλά μέσα από παράνομη κατοχή και βία. Μέχρι σήμερα, 42 χρόνια μετἀ, η κρατική υπόσταση του ψευδοκράτους έχει αναγνωριστεί μόνο από τη χώρα της Τουρκίας. Το γεγονός αυτό καθιστά το ψευδοκράτος υποτελές στην Τουρκική διοίκηση, στο πλαίσιο του μεγάλου ονείρου της “Γαλάζιας Πατρίδας” και των επεκτατικών τους βλέψεων σε Ανατολική Μεσόγειο και σε Αιγαίο. Επί της ουσίας, η ΤΔΒΚ αποτελεί κατεχόμενο έδαφος και προϊόν πολεμικής εισβολής και μέχρι σήμερα η κατοχή αυτή είναι παράνομη.
Παρά τη διεθνή απομόνωση, στις 15 Νοεμβρίου, οι Τούρκοι θα προχωρήσουν, για ακόμη μία φορά, σε προκλητικές εκδηλώσεις “εορτασμού” της ανακήρυξης ενός παράνομου κρατικού μορφώματος και επίδειξης μιας ανύπαρκτης “κυριαρχίας” στην Ανατολική Μεσόγειο. Την ίδια στιγμή, οι φιλελεύθεροι και αριστεροί πολιτικοί της Ευρώπης, ακολουθώντας πιστά την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης, θα διατυμπανίζουν μια ανύπαρκτη Ελληνοτουρκική φιλία. Για εμάς τους εθνικιστές, η ημέρα αυτή φέρνει στη μνήμη μας μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του Ελληνισμού. Παράλληλα όμως μας υπενθυμίζει το χρέος μας να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για ό.τι ειναι δικό μας: για την οικογένειά μας, το λαό μας, την πατρίδα μας, μαζί με τους μύθους και την ιστορία μας. Για ένα δίκαιο και ελεύθερο κράτος όπου οι πολίτες θα μοιράζονται τους ισχυρότερους φυσικούς δεσμούς συγγένειας και πολιτισμού.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ
ΚΥΠΡΟΣ, ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
