Μπορεί ο σύγχρονος αναρχισμός να θεωρηθεί ενα κίνημα κοινωνικής απελευθέρωσης ή τελικά εκφράζεται μέσα από ένα ατομικιστικό lifestyle που στηρίζει το ίδιο το σύστημα που ισχυρίζεται ότι πολεμά; Ας δούμε μερικά στοιχεία που δείχνουν οτι δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κοινωνική αυταπάτη, ένα κίνημα αυθορμητισμού που βασίζεται στον ατομικισμό και σε ουτοπιστικές ιδέες που αποκαλύπτουν την έλλειψη αντίληψης της πολυπλοκότητας και των θεμελιωδών αναγκών του ανθρώπινου είδους. Γιατί, η σύγχρονη αναρχία έχει διαμορφωθεί από κάποιους, που πολύ απλά διαφωνούν με όλα αλλά στην πράξη στηρίζουν το ίδιο το σύστημα.
Επί της ουσίας, ο αναρχισμός, δεν είναι ένα κίνημα ελευθερίας αλλά μια σύγχυση μεταμφιεσμένη σε επανάσταση που εκφράζεται μέσα από έναν ιδεολογικά κενό, ναρκισσιστικό και καταστροφικό δικαιωματισμό. Όχι μόνο δεν τιμωρείται, αλλά προβάλλεται ως πολιτική έκφραση, χάρη στην κοινωνική ισχύ των “επαναστατών”, ενώ η κρατική μηχανή τους προστατεύει επιλεκτικά εις βάρος κάθε εθνικιστικής φωνής. Με μια επίμονη επιθυμία ιδεολογικοποίησης των περισσότερο αντικοινωνικών μορφών ατομικής εξέγερσης, ο σημερινός αναρχικός, λειτουργεί ως μια εγωπαθής προέκταση του ίδιου του συστήματος, αλλά παράλληλα απορρίπτει εμμονικά κάθε ιεραρχία και σταθερότητα, οδηγούμενος σε μια ψυχωτική, σχεδόν παρανοϊκή κατάσταση.
Η δράση των αναρχικών στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια, επικεντρώνεται στην ακύρωση κάθε εθνικιστικής εκδήλωσης, από πορείες μέχρι και συναυλίες, λειτουργώντας ως άμεσος αρωγός και υπηρέτης του πολιτικού κατεστημένου. Επιδιώκει να καταστείλει κάθε υγιή αντίδραση για εθνική αναγέννηση, με αντισυγκεντρώσεις και διαδυκτιακές απειλές( με το εκάστοτε καθεστώς να τους κάνει τα στραβά μάτια) νομίζοντας ότι με αυτές τις πρακτικές θα εξαλείψουν κάθε φωνή που αμφισβητεί το υπάρχον σύστημα. Αντιμετωπίζουν οτιδήποτε θυμίζει εθνικισμό με παράλογη αποστροφή, κυνηγώντας σύμβολα, κείμενα και ανθρώπους. Δεν σέβονται ούτε τους νεκρούς καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που καταστρέφουν μνημεία δολοφονηθέντων εθνικιστών και Εθνικών Ηρώων, προσβάλλοντας βάναυσα τη μνήμη τους. Η εμμονή τους με τον εθνικισμό έχει μετατραπεί από αντίθεση σε καθαρή ψύχωση, μια τυφλή λογοκρισία που εξυπηρετεί το σύστημα.
Το πιο σημαντικό όμως είναι οτι η δράση του λειτουργεί ως μηχανισμός αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τα μείζονα προβλήματα της χώρας, όπως η ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση που συνοδεύεται από αύξηση της εγκληματικότητας, το δημογραφικό πρόβλημα και η μη στήριξη της ελληνικής οικογένειας, αλλά και η διάλυση του πρωτογενούς παραγωγικού τομέα.
Ειδικά στο θέμα της μη στήριξης της ελληνικής οικογένειας, ο σύγχρονος αναρχισμός ξεδιπλώνει την πιο επικίνδυνη διάστασή του. Αρνείται να κατανοήσει τις θεμελιώδεις ανάγκες του ανθρώπου για ιστορική ταυτότητα και γενετική συνέχεια, αντιμετωπίζοντας την παραδοσιακή οικογένεια ως εναν καταπιεστικό θεσμό που λειτουργεί ως πυλώνας εξουσίας. Σύμφωνα με θεωρητικούς του αναρχισμού (πχ Ζερζάν), η οικογένεια είναι ένα θεμέλιο του πολιτισμού που συντηρεί την κυριαρχία, την πατριαρχία, την ιεραρχία και θεσμοθετεί ιδιοκτησιακές σχέσεις. Έτσι προτείνει την πλήρη αποδόμησή της, μια επικίνδυνη προσέγγιση που θα οδηγήσει σε κατάρρευση των πολιτισμών, μαζικό αφανισμό του ανθρώπινου είδους και μετάβαση σε πρωτόγονες καταστάσεις.
Στο ίδιο πλαίσιο αποδόμησης, ο σύγχρονος αναρχικός εκφράζεται κοινωνικά μέσα από επιφανειακές πρακτικές που ενσαρκώνουν την “Κοινωνία του Θεάματος” του Γάλλου φιλοσόφου Guy Debord (1931-1994). Το «θέαμα» του Debord, αποτελεί έναν από τους μηχανισμούς με τους οποίους το καπιταλιστικό κατεστημένο, υποκαθιστά την πραγματικότητα με αναπαραστατικές εικόνες αλλοιώνοντας την αντίληψη και καθορίζοντας τον τρόπο που βιώνεται ο κόσμος. Η ειρωνεία είναι ότι οι σημερινοί αναρχικοί έχουν ενσωματώσει πλήρως αυτήν την καπιταλιστική τεχνική καθώς η επαναστατική τους ταυτότητα έχει μετατραπεί σε ενα ψεύτικο θέαμα για προβολή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εντός ασφαλών, προνομιούχων πλαισίων. Οι δημόσιες παρεμβάσεις τους καταλήγουν συχνά σε κιτς θεατρικές παραστάσεις με καρικατουρίστικες εμφανίσεις και συνθήματα ενώ οι φεμινιστικοί τομείς του αναρχικού χώρου περιορίζονται σε αυτοαναφορικές αφηγήσεις προσωπικών εμπειριών και δράσεις κατά της πατριαρχίας με συμβολισμούς που παραπέμπουν σε καρναβάλι.
Άλλωστε, πολλοί αυτοπροσδιοριζόμενοι ως αναρχικοί είναι παιδιά προνομιούχων, που εκφράζουν την “επαναστατικότητά” τους ως προσωπικό στυλ, οι λεγόμενοι “lifestyle anarchists” όπως τους είχε αποκαλέσει ο Bookchin. Ακολουθούν έναν μποέμικο τρόπο ζωής που χαρακτηρίζεται από συνολική ανευθυνότητα, απόρριψη κάθε είδους οργάνωσης ή αυτοπειθαρχίας και αυτοπροβολή. Μετά το αναρχικό lifestyle στάδιο της ζωής τους, συνήθως θα ακολουθήσει η εξασφαλισμένη είσοδός τους σε υψηλές θέσεις εξουσίας, κληρονομημένες από τους ίδιους τους γονείς τους. Η φαινομενική τους αντίθεση στην εξουσία καταλήγει να λειτουργεί ως εισαγωγικό στάδιο προς την άσκησή της, σε πιο ψυχρή και σκληρή μορφή.
Συνοψίζοντας, ο σύγχρονος αναρχισμός μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα ιδεολογικά ασαφές, απολιτικό και βαθιά αντικοινωνικό φαινόμενο. Μερικά από τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι ο αντικοινωνικός ατομικισμός, η αποθέωση της βίας, η χαφιεδολογία, η προβοκάτσια, η συνολική ανευθυνότητα. Πρόκειται για μια ψευδο-επανάσταση, μια ναρκισσιστική μικροαστική και προσωρινή φυγή από την κοινωνική πραγματικότητα που αρνείται πλήρως κάθε είδους ευθύνης και οργάνωσης και το χειρότερο όλων που αρνείται τις θεμελιώδεις ανάγκες του ανθρώπινου είδους. Το lifestyle που ακολουθούν δεν είναι παρά ένα καλοσχεδιασμένο προσωπείο, που εξυπηρετεί την αποσυμπίεση του ίδιου του συστήματος, μια ψευδαίσθηση ελευθερίας χωρίς περιεχόμενο και σκοπό.
Αντίθετα, η πραγματική έννοια της ελευθερίας εκφράζεται μέσα από τη μορφή του Ἀναρχου, όπως αυτή περιγράφεται από τον φιλόσοφο και συντηρητικό επαναστάτη Ernst Jünger. Σε αντίθεση με τον αναρχικό που φαντασιώνεται την κατάργηση της εξουσίας, ο Άναρχος του Jünger επιλέγει να αποσυρθεί από κάθε δεσμό με αυτήν. Η απόσυρσή του αυτή λειτουργεί ως υπαρξιακή άρνηση του συστήματος χωρίς όμως να συνιστά καταστροφή του κόσμου, προσφέροντας μια υψηλότερη μορφή ελευθερίας, την ελευθερία εντός του. Θέτει τον εαυτό του πέρα από τον κόσμο, ακολουθεί τον δικό του πνευματικό νόμο και δεν έχει σχέση με τους αναρχικούς, τους αριστερούς και τους μηδενιστές. Όπως εξηγούσε πολλές φορές ο Jünger, αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν απλώς να καλύψουν το κενό που δημιουργήθηκε μετά την εποχή του Διαφωτισμού με την κατάρρευση της θρησκείας και των ανώτερων αξιών, όμως η δική τους κατανόηση της ελευθερίας είναι εντελώς κενή.
Γιατί η αναρχία είναι μια κοινωνική αυταπάτη, μια ψεύτικη επανάσταση που δεν ελευθερώνει αλλα υποδουλώνει μέσα στο ίδιο το σύστημα.
Πηγές: Guy Debord, Μurray Bookchin, Larry Gambone, Sam Dolgoff, Ernst Jünger, Alain DeBenoist, Guillaume Faye, Olena Semenyaka κα.
