Ο άνθρωπος δεν είναι κάτι ανώτερο από τη Φύση. Αποτελεί απλώς ένα μέρος ενός ευρύτερου οικολογικού συστήματος, όπου χωρίς τη χλωρίδα, την πανίδα και τα λοιπά βιοτικά και αβιοτικά στοιχεία που το συνθέτουν, είναι αδύνατον να επιβιώσει ως είδος. Η ιδέα ότι η Φύση υπάρχει κυρίως για να υπηρετεί τη βούληση και τους σκοπούς του ανθρώπου, σαν να του έχει απονεμηθεί ένα βασιλικό καθεστώς πάνω της, αποτελεί βασική αιτία των σύγχρονων περιβαλλοντικών προβλημάτων. Μια ιδέα που καλλιεργήθηκε, από τα κυρίαρχα οικονομικά και αναπτυξιακά πρότυπα του σύγχρονου κόσμου, τα οποία αποδίδουν πρωταρχική σημασία στις αξίες της αγοράς, αντί στη Φύση.
Στις προβιομηχανικές κοινωνίες, οι άνθρωποι δεν αποτελούσαν απειλή για το περιβάλλον και τη Φύση. Ο άνθρωπος, πριν την βιομηχανική επανάσταση, έκοβε δένδρα για να ανάψει φωτιά ή να χτίσει μια κατοικία, καλλιεργούσε τη Γη του, σκότωνε ζώα για να τραφεί ή σε ορισμένες περιπτώσεις τα εξημέρωνε προς ικανοποίηση των αναγκών του. Όλες οι παραπάνω ενέργειες ωστόσο δεν απειλούσαν το οικοσύστημα. Οι δασικές εκτάσεις δεν καταστρέφονταν μαζικά για το χτίσιμο πόλεων ή την κατασκευή προϊόντων, ούτε τα ζώα στοιβάζονταν κατά χιλιάδες στη βιομηχανία κρέατος, ούτε οι θάλασσες και τα ποτάμια γέμιζαν με σκουπίδια και χημικά απόβλητα. Οι άνθρωποι μπορεί να μην απολάμβαναν τις ίδιες ανέσεις με σήμερα, όμως ζούσαν σε πλήρη αρμονία και ισορροπία με τη Φύση. Δεν προξενούσαν μεγαλύτερη ζημιά από την απαραίτητη, για την ικανοποίηση των βασικών τους αναγκών.
Η στάση των ανθρώπων απέναντι στο οικοσύστημα φαίνεται να άλλαξε ριζικά, μετά τη βιομηχανική επανάσταση και την επικράτηση του καπιταλισμού. Η εξάπλωση των βιομηχανιών και της αγοράς οδήγησε αναπόφευκτα στην καταστροφή μεγάλου μέρους της χλωρίδας και της πανίδας. Αυτό με τη σειρά του δημιούργησε έναν φαύλο κύκλο, που αποδείχθηκε όχι απλά επιζήμιος, αλλά άκρως επικίνδυνος για τον ίδιο τον άνθρωπο. Η Φύση μετατράπηκε σε εμπόρευμα και δόθηκε υπερβολική έμφαση στην οικονομική μεγέθυνση ως πανάκεια και στην εκβιομηχάνιση κάθε δραστηριότητας, από τη δασοκομία και τη γεωργία έως την αλιεία, ακόμα και την εκπαίδευση και τον πολιτισμό. Τα δάση και τα χωριά που κάποτε ζούσαν οι πρόγονοι μας μετατράπηκαν σε καμμένα ή πλημμυρισμένα ερείπια, αντικαταστάθηκαν από γκρίζες πόλεις, βιομηχανικές εγκαταστάσεις και Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ).
Ο σύγχρονος καπιταλισμός κερδοφορεί μέσω του μύθου της “Πράσινης Ανάπτυξης” και της εκμετάλλευσης του περιβαλλοντικού προβλήματος, παρουσιάζοντας ως λύση τις ΑΠΕ, όπως τα Αιολικά Πάρκα, που στην Ελλάδα τοποθετούνται στα βουνά. Στην πραγματικότητα, οι ΑΠΕ λειτουργούν ως ταφόπλακα για το φυσικό περιβάλλον και οδηγούν στην πλήρη καταστροφή κάθε εναπομείναντος υγιούς φυσικού τοπίου. Το μέλλον που μας ετοιμάζεται είναι ένας πλανήτης χωρίς σύνορα, με ανθρώπους χωρίς εθνική και περιβαλλοντική συνείδηση, που θα ζουν αποκλειστικά για να εργάζονται και να καταναλώνουν ασυστόλως. Ο Homo economicus είναι ο προωθούμενος ανθρωπότυπος, εντελώς αδιάφορος για την Πατρίδα του, την Ιστορία του, την Καταγωγή του, τη Φύση.
Για εμάς τους Εθνικιστές, η υπεράσπιση του Περιβάλλοντος είναι υψίστης σημασίας και απαιτούμε μια πιο διευρυμένη οικολογική και ηθική θεώρηση των περιβαλλοντικών ζητημάτων. Η διατήρηση της φυσικής βιοποικιλότητας είναι ταυτόσημη με την συμπαντική τάξη, ξεκινώντας από το οικοσύστημα και φτάνοντας μέχρι τα Έθνη και τις Πατρίδες. Ένας Λαός, δεμένος με τη Φύση του και τη Γη του, είναι ένας Λαός δεμένος με την Πατρίδα του και την Καταγωγή του. Στον κόσμο της Παράδοσης, η Φύση ήταν γεμάτη με μύθους και σύμβολα που αντικατόπτριζαν τις μεταφυσικές αξίες των πολιτισμών. Ο αγώνας λοιπόν προς την υπεράσπιση της Φύσης, είναι ένας αγώνας ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, την πολιτισμική ομογενοποίηση, τη συσσώρευση εμπορευμάτων, την αστικοποίηση και την ανθρώπινη αποξένωση. Ένας διαρκής αγώνας για τη διασφάλιση ενός βιώσιμου μέλλοντος.