Η γενοκτονία των Ποντίων, μία από τις οδυνηρότερες στιγμές στην ιστορία του ελληνισμού, αποτελεί ταυτόχρονα ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα συστηματικής εξόντωσης ενός λαού, εξαιτίας των εθνικών και θρησκευτικών χαρακτηριστικών του. Σύμφωνα με το Άρθρο ΙΙ της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (1948), o όρος γενοκτονία αναφέρεται σε κάθε πράξη που αποσκοπεί στη μερική ή ολική εξόντωση μιας εθνικής, φυλετικής, θρησκευτικής ή εθνοτικής ομάδας. Αναφέρεται σε προμελετημένες ενέργειες που πραγματοποιούνται εν καιρώ ειρήνης, με απώτερο σκοπό τον αφανισμό της ταυτότητας και της ύπαρξης ολόκληρων πληθυσμιακών ομάδων.
Αυτό ακριβώς συνέβη και με τον ποντιακό ελληνισμό. Από το 1916 έως το 1923, ο ποντιακός πληθυσμός υπέστη έναν αργό, βίαιο και φρικιαστικό αφανισμό, με κυρίαρχο εμπνευστή τον αιμοσταγή Μουσταφά Κεμάλ “Ατατούρκ”. 353.000 Έλληνες του Πόντου δολοφονήθηκαν επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Υπήρξαν τα θύματα μιας τουρκικής γενοκτονικής θηριωδίας, μιας μεθοδευμένης πολιτικής βίαιου εκτουρκισμού και εξάλειψης κάθε χριστιανικού και ελληνικού στοιχείου στη Μικρά Ασία που ενοχήστρωσε ο σύμμαχος του Λένιν, Κεμάλ, με την ύπουλη στήριξη των Μποσελβίκων. Το παντουρκικό κίνημα του Κεμάλ άλλωστε αγκαλιάστηκε ιδεολογικά και στηρίχθηκε πολιτικά απο τους “Οκτωβριανούς επαναστάτες” οι οποίοι παρείχαν όπλα, οικονομικούς πόρους αλλά και στρατιωτικούς συμβούλους για τη διάπραξη των ειδεχθών εγκλημάτων σε βάρος των Ελλήνων του Πόντου. Ατρόμητοι ήρωες του Πόντου, οργανώθηκαν στα βουνά για να προστατεύσουν τους άμαχους και τα γυναικόπαιδα από τη φρίκη του κεμαλικού αφανισμού.
Αυτό το μέγα έγκλημα της γενοκτονίας των Ποντίων αποτελεί έκφραση ενός προαιώνιου μίσους που οι Τούρκοι τρέφουν απέναντι στον ελληνισμό. Ενός μίσους που κορυφώθηκε οταν ο Κεμάλ ανήλθε στην εξουσία και εκφράστηκε μέσα από μια πολιτική εκτοπισμού και βίαιου αφανισμού του. Ενός μίσους που συνεχίζεται και τρέφει τη σύγχρονη τουρκική στρατηγική. Οι επεκτατικές βλέψεις της Άγκυρας στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο δεν αποτελούν ένα απλό στρατηγικό αφήγημα, αλλά δόγμα επεκτατισμού της «Γαλάζιας Πατρίδας» και μέγιστη απειλή για την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας.
Σήμερα, η τραγική γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού εξακολουθεί να παραμένει χωρίς διεθνή αναγνώριση από τις μεγάλες δυνάμεις, ενώ η Τουρκία αρνείται την πραγματικότητα όπως αρνείται κάθε άλλη γενοκτονία που έχει διαπράξει. Ακολουθεί μια διαρκή πολιτική αμφισβητήσεων, απειλών και επεκτακτισμού με διαρκείς προκλήσεις στο Αιγαίο, παραβιάσεις της εθνικής κυριαρχίας μας, απειλές, και προβολή του νεο-οθωμανικού αναθεωρητισμού της.
Η μνήμη της Γενοκτονίας των Ποντίων δεν αποτελεί απλά ένα ιστορικό χρέος. Αποτελεί πράξη αφύπνισης και εθνική άμυνα απέναντι σε προδοτικές πολιτικές υποδούλωσης που υποκινούνται από εγχώριους αριστερούς φιλοκεμαλιστές. Αντιδρούμε στη σύγχρονη πολιτισμική και πνευματική μας κατάπτωση και αντλούμε ηθική δύναμη από τις ηρωικές θυσίες των προγόνων μας για την εθνική μας αναγέννηση.
Για τους ήρωες του Πόντου! Για τους μάρτυρες του έθνους μας!
Για την αλησμόνητη γλυκιά πατρίδα!
Ζήτω ο Πόντος!
