Ένα σύνολο ατόμων, μία πληθυσμιακή ομάδα ή ένα άθροισμα προσωπικοτήτων, για να μπορέσει να θεωρηθεί κοινότητα θα πρέπει να έχουν προκαθοριστεί τα «κοινά» στοιχεία όσων αποτελέσουν τα ζωτικά μέρη ενός ευρύτερου οργανικού συνόλου. Αυτό το «κοινό» αποτελεί το σπέρμα γεννήσεως μιας κοινότητας, τη σπίθα που πυροδοτεί τη φλόγα. Κατόπιν, λαμβάνει χώρα η ανάπτυξη του ζωντανού αυτού οργανισμού, με όλα τα μέρη – όργανα – άτομα να συντελούν αρχικά σε μία υγιή πορεία και, μετέπειτα, σε μία πραγμάτωση των σκοπών του συνόλου. Μόνο με αυτή τη συνοπτικά παρουσιαζόμενη βάση μπορούμε να προχωρήσουμε στην γραπτή αποτύπωση κάποιων στοιχειωδών θέσεών μας.
Αυτή λοιπόν η κοινότητα, όντας ζωντανή, φυσική και κοσμική, παρουσιάζει πολλά κοινά στοιχεία με μία ανθρώπινη φυσική παρουσία. Όπως σε έναν οργανισμό η αντιμετώπιση μίας ισχυρής ασθένειας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις δυνατότητες του ανοσοποιητικού συστήματος, καθώς και από την ποιότητα της υγείας, η οποία έχει διαμορφωθεί βάσει του προτέρου βίου, έτσι και σε μία κοινότητα, έθνος, λαό οι αντιδράσεις του σε οποιαδήποτε «αρρώστια», εξαρτώνται από την κατάσταση της υγείας του και συγκεκριμένα από τους αμυντικούς μηχανισμούς που διαθέτει απέναντι σε επιπλοκές, μικρόβια κ.ο.κ. Οι αμυντικοί αυτοί μηχανισμοί προϋποθέτουν χρόνια προσπάθεια διαμόρφωσής τους, σκληραγώγηση, εκγύμναση σώματος και νου.
Κατά τις βασικές αυτές φυσικές αρχές, αν θελήσουμε να υπάρξουμε εντός μίας κοινότητας, οφείλουμε να εργαστούμε για την «υγεία» – τη σκληραγώγηση της θέσεώς μας οπουδήποτε στο «σώμα» αυτό, αλλά και για τη συνολική εύρυθμη λειτουργία – πορεία του οργανισμού. Η εναρμόνιση όλων των ζωτικών οργάνων έγκειται στο δευτερεύον κέντρο του εγκεφάλου και στο πρωτεύον της κοιλιακής χώρας. Η πραγμάτωση οποιουδήποτε σκοπού έγκειται στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται ακόμη και το πιο φαινομενικά ασήμαντο κύτταρο. Εν προκειμένω, αξίζει να αναφερθεί πως, όπως στη φύση δεν νοείται η έννοια του ασήμαντου, αντίστοιχα και σε μία υγιή κοινότητα δεν μπορεί να υπάρξει η έννοια αυτή. Κάθε πράξη, κάθε πτυχή μιας προσωπικότητος, κάθε λέξη, κάθε συμπεριφορά αποτελούν εκφάνσεις της κατάστασης και πρέπει να λαμβάνονται υπόψη. Μπορεί ευρύτερα να ομιλούμε ή να γράφουμε πολύ εύκολα για κοινοτισμό, αλλά η ορθή γνώση επί του θέματος εσωκλείει την αντίληψη – σύλληψη της τρομερής δυσκολίας του. Διότι, η γέννηση και η ανάπτυξη ενός τέτοιου εγχειρήματος απαιτεί θέληση, αποφασιστικότητα, γνώση, δύναμη, πόρους, ήθος, ηθική, αφοσίωση και πίστη. Η ύπαρξή του, όμως, στον χρόνο απαιτεί μία γενιά σφόδρα εχθρική στην αρρώστια του εφήμερου. Μία γενιά αρκετά σκληρή και πολυμήχανη να επιβιώσει στην καπιταλιστική κόλαση, για την εξασφάλιση των απαραιτήτων πόρων, ικανή να σταθεί και να εξελιχθεί σε οποιοδήποτε περιβάλλον, αυστηρή στις αρχές της και πιστή στην πραγμάτωση, όχι των «ονείρων» που έχουν πλάσει τα αστικά κατάλοιπα, αλλά των καθηκόντων που η ίδια της η αξιοπρέπεια απέναντι στη Φυλή και τον Πολιτισμό τους επιτάσσει. Το μόνο «εφήμερο» το οποίο μπορεί να υπάρχει σε αυτή την γενιά είναι ο πόνος, είτε εκ των πάσης φύσεως «δυσχερειών» είτε εκ των παντός είδους «πληγών».
Ο κίνδυνος του εφήμερου εντός μιας τέτοιας κοινότητας, δεν προσδιορίζεται μόνο από την κατάσταση της, αλλά ακόμα και από τον προσανατολισμό της δράσης της. Ο ενθουσιασμός, η απογοήτευση, οι έντονες μεταπτώσεις, αποτελούν τροχοπέδη στη δύσβατη ανηφοριά των καιρών. Το συνειδητοποιημένο μέλος ενός οργανισμού εργάζεται με τη μεγάλη πρόκληση της ισορρόπησής του πάνω σε λεπτά νήματα. Αποσκοπεί μονάχα σε αυτό που πρέπει να γίνει, έχοντας όμως συνειδητά προσδιορίσει πρωτύτερα αυτά τα «πρέπει». Δεν υπάρχουν χαμόγελα μήτε δάκρυα σε αυτό το στάδιο. Δεν υπάρχουν επιβραβεύσεις. Υπάρχει μονάχα επαγρύπνηση, συντροφικότητα, αφοσίωση. Τα συναισθήματα υποχωρούν, όταν η αξιοπρέπεια και η τιμή γίνονται αντιληπτές, όπως η σκουριά από ένα μέταλλο που αφέθηκε καιρό δίχως φροντίδα. Απογυμνωμένοι από εντυπώσεις και θέατρα σκιών, από προβολείς και συγχύσεις, στεκόμαστε ακλόνητοι στη θέση που έχουμε φθάσει, όταν οι θύελλες μανιωδώς μας χτυπούν, και προχωρούμε μπροστά όταν οι δυνάμεις και η ορατότητά μας το επιτρέπουν.
Δεν αποσκοπούμε στην δημιουργία δομών, υποδομών ή ό,τι άλλο στα μέτρα μιας περιόδου παρακμής. Αγωνιζόμαστε για την ανάπτυξη ενός οργανισμού με ποσοτικές αναλογίες τέτοιες, ώστε να εξασφαλίζεται η επιθυμητή ποιοτική ανάπτυξή του. Δεν αποτελούμε τάση ρευμάτων μήτε ανήκουμε σε κάποιο «χώρο». Ο μόνος χώρος που αντιλαμβανόμαστε είναι αυτός που δημιουργούμε, όπου σίγουρα, πέρα από την κοινότητα υπάρχει και ο «περιβάλλων» κύκλος. Βάσει αυτών, κάθε μεταβολή εντός μίας πολιτισμικής και ευρύτερης σε πολλά επίπεδα κατοχής δεν δύναται να θεωρείται πεδίο δράσεώς μας. Η δική μας δράση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει πέρα από «κρίσεις» και «αστάθειες». Αγωνιζόμαστε για έναν τελείως διαφορετικό σκοπό από την εξουσία ή την εξάπλωση τάσεων. Αγωνιζόμαστε για μία τελείως διαφορετική Πατρίδα από την «Ελλάς Α.Ε.», για την οποία θα είμαστε Πατριώτες. Αγωνιζόμαστε για ένα τελείως διαφορετικό Έθνος από αυτό των νεοελλήνων, για το οποίο θα είμαστε Εθνικιστές. Αγωνιζόμαστε για έναν ριζικά διαφοροποιημένο εθνοκοινοτισμό, εντός του οποίου θα μείνουμε Ζωντανοί.
